Kur’ân Her Derde Devadır

İnsan, doğumundan ölümüne kadar maddî mânevi çeşitli hastalık ve musibetlerle yüz yüzedir.

nsan, doğumundan ölümüne kadar maddî mânevi çeşitli hastalık ve musibetlerle yüz yüzedir. Vücut binası zaman zaman birtakım ârıza ve zaafiyetleri kendinde misafir eder.

Allah’a olan imanımızın gereği olarak elimize batan bir dikenin Ondan geldiğini biliriz. Her şeyin Onun takdir ve dilemesi ile başımıza geldiğinin şuûru içinde oluruz. Her an, çeşitli vesilelerle imtihana tâbi olduğumuzun idraki içinde bulunuruz. Fakat bir an önce de sağlığımıza kavuşmak için çeşitli çarelere başvururuz. Bu kendi sağlığımız için önemli olduğu gibi, aynı zamanda Allah’a olan tevekkülümüzün de bir icabıdır.

Bu gerçeği Peygamber Efendimiz (asm) şöyle ifade eder: “Ey Allah’ın kulları! Tedavi olun. Cenâb-ı Hak her dertle birlikte şifasını da yaratmıştır. Yalnız bir derdin devası yoktur; o da ihtiyarlıktır.”1

Yine başka bir hadiste bu husus değişik bir ifade ile şöyle bildirilir: “Cenâb-ı Hak verdiği her hastalık için bir de ilâç yaratmıştır.”2

Peygamberimizin (asm) bu teşvik ve tavsiyesi dilimizde bir atasözü halinde ifade edilmiştir: “Derdi veren Allah dermanı da verir.”

…

Evet, et ve kemikten meydana gelen vücudumuzun ârızasını gidermek için uğraşırken, şifa kaynağını da bilmemiz gerekir.

Müminin dünya ve âhiret hayatını düzenleyen ve onun bütün ihtiyaçlarının gerçek kaynağı olan İlâhî Kelâm, ruhî ve bedenî yaraları için en büyük bir şifa hazinesi ve nurlu bir eczanedir. Kur’ân’ın müminler için bir şifa olduğunu Yüce Rabbimiz şöyle bildirir:

“Biz Kur’ân’dan öyle âyetler indirmekteyiz ki, müminler için şifa ve rahmettir. Zalimlerin ise ancak sapıklığını artırır.”3

Bu âyet-i kerîmenin tefsirinde Merhum Elmalılı, özetle şöyle der: “Burada dünya, çeşit çeşit dert, hastalık, belâ ve sıkıntılarla dolu bir hastaneye, Peygamber Efendimiz (asm) bir tabibe, Kur’ân da şifa dağıtan bir devaya, âfiyet veren bir gıdaya benzetilmektedir… Ruhî ve ahlâkî birer hastalık olan küfür, nifak, zulüm, isyan, düşmanlık, hırs, ümitsizlik, tembellik, cehalet, taklit, taassup ve kötü niyete karşı Kur’ân’ın bir şifa ve rahmet olduğu şüphesizdir. Bundan başka maddî tıbbın âciz kaldığı birçok bedenî hastalıklara karşı da Kur’ân’ın şifa veren özelliği herkesçe bilinmektedir.”4

Aynı âyetin izahında Fahreddin Râzi, Kur’ân’ın tamamen müminlere şifa olduğunu söyledikten sonra Kur’ân’ın hem ruhanî, hem de cismanî hastalıklara şifa olduğunu belirtir ve şu tasnifi yapar: “Ruhânî hastalık, sapık inanç ve kötü ahlâktır. Sapık inanç ve çirkin huyların akıl ve kalblere attığı şüphe ve kirleri Kur’ân temizler ve tedavi eder. Bedenî hastalıklara şifa olması da, Kur’ân’dan okunan bazı âyetler, başka yerlerde şifası bulunmayan pek çok hastalıklara deva olur. Şu hadis-i şerifte ifade buyurulduğu gibi: “Bir kimse Kur’ân’ı vesile ederek Allah’tan şifa istesin de Allah ona şifasını vermesin; bu mümkün değildir.”5

Bediüzzaman da şöyle der: “Kur’ân hem zikirdir, hem fikirdir, hem hikmettir, hem ilimdir, hem hakikattır, hem şeriattır, hem sadırlara şifa, müminlere hüdâ ve rahmettir.”6

…

Bu hakikatler ışığında mümin için Kur’ân’ın şifa ve rahmet kaynağı olduğu bir defa daha anlaşılır. İnsan İlâhî dergâha yönelirken muhakkak ki Kur’ân’ın şifa dağıtan hazinesinden içecektir. Onunla aklını ve ruhunu tedavi ettiği gibi, kendisine bir emanet olarak verilen vücudunu da unutmayacaktır. Çünkü Peygamberimiz (asm), “En hayırlı ilâç Kur’ân’dır”7 buyurmuş ve müminleri bu İlâhî kevserden içmeye dâvet etmiştir.

Bu âb-ı hayat çeşmesinden Peygamberimiz (asm) içtiği gibi, Sahabiler de içmiştir. Nitekim hadis kitaplarında yer aldığına göre, Peygamberimiz (asm) bedenî hastalıklarla birlikte, cin çarpması, göz değmesi gibi birtakım ruhî hastalıklar için başta Fâtiha ve Kul Eûzü Sûreleri olmak üzere, Âyetülkürsî ve Âmenerresûlü gibi âyetleri okumuş ve okunmasını tavsiye ederek, bu çeşit hastalıklar için Allah’tan şifa istenmesini bildirmiştir.

Yine Buharî’de kaydedildiğine göre, Sahabe-i Kiramdan bazı zatlar tedavisinden ümit kesilen bir kabile reisine Fâtiha Sûresini okumuşlar, hasta Allah’ın lütfuyla şifa bulmuştur.

…

Bu arada tedavisi gereken, şifası aranması icap eden en büyük hastalığın, mânevî hastalık olduğu da unutulmamalıdır. Çünkü her zaman bu hastalıkla iç içeyiz. Bu derdi yok eden ilâcı ihmal ettiğimiz an, işte o zaman asıl felâket başlamış demektir.

Müminin asıl derdini ve derdi giderecek dermanı Peygamber Efendimiz (asm) çok veciz bir şekilde şöyle dile getirir:

“Derdinizi ve o derdin dermanını göstereyim mi? Dikkat ediniz, derdiniz günahlar, dermanı ise istiğfardır, Allah’tan af dilemektir.”8

İşte, insanın bir an önce tedavisine koşması gereken rahatsızlığı; şüphe ve günahların kalb ve ruhta açtığı yaralardır. Bunlar tedavi edilmezse, zamanla mânevî küçük bir yılan olarak devamlı kalbi ısırır; insanı ıstırabın birisinden alıp öbürüne sürükler.

Bu çeşit kalbî hastalıklara devamlı şifa ve rahmet Kur’ân’dır. Yunus Sûresinde Kur’ân’ın bu özelliği şöyle belirtilir:

“Ey insanlar! Rabbinizden size bir öğüt ve kalblerde olanlara bir şifa, inananlara doğru yolu gösteren bir rehber ve rahmet gelmiştir.”9

Bu şifa hazinesinden, gerek fert gerekse toplumsal olarak maddî ve manevî yaralarımız, problemlerimiz için ne kadar ve ne nisbette “ilâç” almaya devam edersek, o kadar huzur ve mutluluğa adım atmış oluruz.